Պատերազմական իրավիճակում գտնվող երկրի վարչապետը մերժեց ՀԱՊԿ ռազմական օժանդակությունը, փոխարենը Հայաստան հրավիրեց թուղթ ու գրիչով «զինված» եվրոպացիներին:

Արդեն ավանդույթի, ցավալի ավանդույթի ուժով այս օրը թող նորից սկսվի քեզնով, 19-իդ մեջ հավերժ մնացած, Ապրիլյան քառօրյայում նահատակված իմ հերոս բալա, իմ անպարտ զինվոր, իմ անուշիկ Վիտյա-Վիկտոր Յուզիխովիչ։

Այս նյութը գրվել է «Իրատես» թերթի պատվերով, 2020 թվի մայիսին, երբ դեռ Եռատոն ունեինք, երբ դեռ Արցախն այս ամոթալի վիճակին չէր հասցված տարածքի 75 տոկոսի կորստով, երբ դեռ թրքաբարոները չէին հասցրել իրագործել երկիրը թուրքի տակ պառկեցնելու գործընթացը։

Չի կարող երկրի ղեկավարը լինել կիսագրագետ, բայց երկիրը ղեկավարել գրագետ ձևով: Գերագույն հրամանատարը բանակում չծառայի, բայց պատերազմում հանդես գա որպես փայլուն զորահրամանատար:

Սեռը ցեղը շարունակելու աստվածային, հավերժական բնազդն է: Իմ մտքով էսպիսի բան է անցնում, որ ինչքան շրջազգեստները կարճանում են, էդքան պատերազմի վտանգը մոտենում է: Ինչքան մերկ են կանայք, էդքան անհետաքրքիր են: Ես ժամանակակից մարդ եմ, մի բան էլ ավել, և մտքովս չի անցնում առաջարկել, թե` եկեք փաթաթվենք շորերի մեջ, ինչպես Պարսկաստանում, միայն աչքերը բաց լինեն: Անգլիայում (ես ընդհանրապես Անգլիան շատ եմ սիրում` Շեքսպիրի, թատրոնի հետ կապված) այսպիսի փորձ էին արել. մի բանուկ խաչմերուկում կանգնեցրել էին կարճ հագնված գեղեցիկ աղջիկների, արդյունքում` վթարների թիվը եռապատկվել էր: Վերջերս մեքենայում ռադիոն էի միացրել, ինչ-որ բժշկական կազմակերպության ծառայություններն են թվարկում, որ կարող են բուժել մի շարք հիվանդություններ, ինչպես նաև` աղջիկների ամոթխածությունը... Ի սեր Աստծո, էդ մի բուժեք և էդքան մի խոսեք սեռի ու սեքսի մասին, հանգիստ թողեք մարդկանց, թե չէ տպավորություն է ստեղծվում, թե մեր պապերն ու նրանց պապերը չգիտեին՝ ինչպես են երեխաներն առաջանում: Բա ո՞նց էին տասներկու երեխա ունենում: Հիմա սովորեցնում են, սովորեցնում... Թե ինչ են սովորեցնում, չեմ հասկանում, բայց ընտանիքներում երեխաների թիվը երկուսից չի անցնում: Որտեղից որտեղ հասա...

Շատերի համար սա մասնագիտական տոն է: Սա տարվա մեջ միակ օրն է, երբ սուտը որպես երկրորդ մասնագիտություն ընտրած բազմաթիվ մարդիկ աշխատում են լեգիտիմ և առանց թաքնվելու: Նման մարդիկ սովորաբար գավառամիտ են, ովքեր քաջնազարյան սինդրոմով հասել են որոշակի դիրքի: Այդ տեսակը առանձնանում է իր արծաթասիրությամբ և ագահությամբ: Գրագետ ու ինտելեկտուալ մարդը կարիք չունի ստելու, խաբելու, բանսարկելու, անվանարկելու... Տգետներն են փորձում իրենց գլխի դատարկ հատվածը լցնել խարդավանքներով և համոզված են, որ ապրելու համար խելք պետք չի: Պետք է ճարպկություն և զոռբայություն:

Մարդկության պատմությունը մարդկանց մեծ ու փոքր խմբերի մրցակցային պայքարի պատմություն է՝ արևի տակ ավելի դոմինանտ դիրք գրավելու, ամենից հզորն ու հարուստը լինելու, ավելի փառահեղ կյանք ունենալու, իրենից հետո մեծ հետք թողնելու և այլ բաների համար։

«Ակադեմիական» հանդարտությամբ նա հիմա «փուլային» տարբերակով հանձնում է Արցախից մնացած արնաքամ հատվածը:

Հայաստանի ապագան, և ընդհանրապես, որպես կենսունակ պետություն մնալու համար մեր ապագա ռազմավարությունը պետք է միտված լինեն սեփական ռազմավարական խորքի ձևավորմանը։

Բոլոր նրանք, ովքեր իսկապես մտահոգ էին երկրի ապագայով, պետք է նպաստեին, թույլ տային, որ տեղի ունենար քաղաքական էլիտայի բնական սերնդափոխություն՝ առանց հեղափոխական միջամտության անհրաժեշտության։